Święta Elżbieta jest patronką Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety. Urodziła się w 1207 roku na Węgrzech. Jej rodzicami byli zacni władcy Andrzej i Gertruda. Ówczesnym zwyczajem oddali 4 – letnią córkę na przyszłą żonę Ludwikowi synowi landgrafa Hermana i Zofii. Od dziecka była niezwykle pobożna, co często budziło ironię wśród dworzan. Wiele kontrowersji wzbudziło zachowanie św. Elżbiety, kiedy to spoglądając na Jezusa w cierniowej koronie, zdjęła swoją złotą. Jako 14 letnia dziewczyna została żoną, landgrafa Turyngii. Wspólne życie Ludwika i Elżbiety nacechowane było wzajemna miłością i wyrozumiałością. Mając 20 lat św. Elżbieta została wdową. Musiała opuścić zamek razem z dziećmi.
Zamieszkała w Marburgu, ale nie w zamku, który prawnie do niej należał, lecz w ubogim domku na skraju miasta. 500 marek, które wypłacał jej Herman brat zmarłego Ludwika przeznaczała na budowę Szpitala w Marburgu.
W 1228 r. złożyła śluby w trzecim zakonie franciszkańskim. Jej kierownikiem został o. Konrad, który traktował świętą bardzo surowo. Chciałby jak najszybciej wspięła się na wysoki stopień doskonałości. Polecił odsunąć Jej najlepsze przyjaciółki. Tak osamotniona opiekowała się trędowatymi i chorymi w szpitalach. Św. Elżbieta zmarła z wyczerpania mając zaledwie 24 lata w 1231 roku. Papież Grzegorz IX ogłosił Elżbietę świętą.
W sztuce św. Elżbieta przedstawiana jest najczęściej z różami i chlebem, także wśród chorych udzielając im pomocy. Symbole te są znakiem cudów, jakie działy się za życia Elżbiety. Bardzo piękna jest historia o chlebie, który podczas nieobecności męża święta niosła do biednych. Kiedy Ludwik dowiedział się o tym bardzo zdenerwowany zaczął gonić małżonkę szarpiąc jej płaszcz myślał zapewne, że ujrzy chleb. Stało się jednak inaczej. Spod płaszcza posypały się czerwone róże. Takich zdarzeń w życiu świętej było więcej. Innym razem, gdy Ludwik wracał w wyprawy św. Elżbieta w sypialni pielęgnowała trędowatego chłopa, gdy Książę zaniepokojony odkrył pościel zobaczył ukrzyżowanego Chrystusa.
Przykład św. Elżbiety spowodował, że księżna Turyngii została patronką Szarych Sióstr. Pierwsze siostry dobrze znały życie świętej, ponieważ należały do III Zakonu św. Franciszka, gdzie św. Elżbieta była tercjarką.